"Líf eða dauði!" "Bíííííííp!"

Það er eitthvað alveg einstakt við að fylgjast með handboltalandsliði á Ólympíuleikum.  Það er alltént öðruvísi en þegar liðið leikur á EM eða HM.  Það kemur t.d. ekki fyrir á þeim mótum að maður situr kannski aleinn í stofunni fyrir framan sjónvarpið og er að hvetja liðið upphátt!  "Strákar! Það eru bara sex mínútur eftir."  Að bíta saman tönnum svo brakar í jöxlum, með kreppta hvíta hnúa: "Halda svo í vörninni!"  Svo verður maður allt í einu alveg óskaplega hjátrúarfullur og er alveg viss um að eigin hegðan hefur áhrif á úrslit leiks sem er spilaður í átta tímabelta fjarlægð.  Ég er t.d. viss um að það var mér að kenna að Ísland tapaði fyrir S-Kóreu; af því að það er eini leikurinn sem ég missti af að horfa á.

Ég vil því fá að þakka fyrir mig áður en kemur að síðustu rússíbanareið tilfinninganna og maður fer kannski að leita að öðrum sökudólgum en manni sjálfum, vegna tapleiks.  Megi liðinu (leikmenn, þjálfarar og hjálparlið) öllu ganga sem allra best, en ég held að ég eigi enga ósk heitari en að Óli Stef fái medalíu á OL 2008!

Spánverjar hafa bætt sig jafnt og þétt