Ég verð aleinn heima!

Auðvitað blóðlangar mann til að vera í fjölmennum hópi einhvers staðar til að fagna árangri íslenska handboltaliðsins.  En ég er bara svo handviss um að það sé alveg bráðnauðsynlegt að ég sitji einn og horfi á leikinn, eins og alla leikina til þessa ..., nema einn.  Það var leikurinn gegn Suður-Kóreu, sem tapaðist!  Svona verður maður hjátrúarfullur þegar handboltinn er annars vegar og ég er viss um að aðrir hafa svipaða sögu að segja?  T.d. heyrði ég um einn sem ekki skipti um nærbuxur og sokka við að horfa á næstbesta árangur landsliðsins á OL í Barcelona.  Sá var víst ekki orðinn mjög vinsæll félagi í hópi fólks þegar yfir lauk!

Víða safnast saman vegna leiksins

Heia Norge!

Þetta var stórkostlegur leikur hjá norsku stelpunum og þær rússnesku áttu eiginlega ekki minnsta möguleika eftir byrjunina.  Verðugir Ólympíumeistarar.  Og nú verð ég líklega úthrópaður "karlpungur", þegar ég segi að það skemmi ekkert fyrir norska liðinu, að þær eru hver annarri fallegri.  Mig minnir endilega að norskar stelpur hafi ekki verið svona fríðar, upp til hópa, þegar ég bjó og lærði þar í um 3 ár á tímabilinu 1971-1975.  En líklega var það bara að ÉG hafði ekki séns í sætu stelpurnar og þóttist því ekki sjá þær.

Varðandi Rússaliðið:  Er það ekki að verða liðin tíð að þjálfarar íþróttaliða séu eins og trylltir Brésnevar, með ýtingar og húðskammir?  Ég beið bara eftir því að hann löðrungaði stelpurnar!

Norðmenn ólympíumeistarar í handbolta kvenna